Daisy twee maanden spoorloos
Vandaag, maandag 3 november, is het twee maanden geleden dat onze lieve, trouwe Daisy is verdwenen. Hoewel de Honden Zoekgroep ’t Harde nog altijd intensief naar haar op zoek is, is ze nog steeds spoorloos.
Ons 6-jarig border-collieteefje werd op 3 september op de Renderklippen, vlakbij de schaapskudde, gepakt door een wolf. De predator liet haar los nadat de dienstdoende herder en anderen op hen af stormden. Daisy vluchtte meteen. Niemand weet waarheen, of ze zwaar gewond was, hoe ver ze kon rennen, of ze van richting is veranderd, of ze zich verstopt heeft of getraumatiseerd is blijven rennen tot ze niet meer kon, of ze nog leeft. Naarmate de tijd verstrijkt is de kans dat ze wordt gevonden danig geslonken, maar mede dankzij de hondenzoekgroep uit ’t Harde houden we een sprankje hoop. We zijn de volhardende speurders, die zelfs gebruik heeft gemaakt van warmtecamera’s en drones, eeuwig dankbaar voor hun tomeloze inzet, of die nou resultaat oplevert of niet. De onzekerheid knelt enorm en het gemis doet ons vreselijk en dagelijks veel pijn. We denken continu aan haar, zijn nog regelmatig toe tranen toe geroerd, zouden àlles voor haar terugkeer over hebben.
Afgelopen maanden zijn we overspoeld door blijken van medeleven met Daisy. Herhaaldelijk hebben we bijvoorbeeld het aanbod gekregen om een grote zoekactie op touw te zetten. Maar waar moet je zoeken? Moet iedereen in een gebied van vele tientallen vierkante kilometers, waar het ook nog stikt van de wolven en voor mensen verboden rustgebieden voor grof wild en een militair oefenterrein zijn, van de paden afwijken, onder elke struik zoeken, elk (konijnen-, dassen- of vossen-)hol uitgraven, elk bouwwerk ondersteboven keren? Heel goed bedoeld, maar in de praktijk onmogelijk. We hebben ook veel tips gekregen van zelfbenoemde hondenfluisteraars, mediums, paragnosten en wat dies meer zij en hebben die vrijwel allemaal nagetrokken, maar helaas zonder resultaat. Het sprankje hoop dat zij en anderen gaven, vervloog telkens weer. Idem dito met de tips van vele mensen die ergens op internet een ‘gevonden’ border collie hadden gezien. En dat waren heel veel rasgenoten van onze dirigenten van de kudde, maar Daisy zat er niet bij. Het is elke keer weer pijnlijk, maar niettemin: allemaal hartelijk dank voor uw medeleven en tips.
Onze dank gaat ook uit naar de mensen die foto’s en berichten stuurden. Er zaten aangrijpende beelden en verhalen bij. Zoals van Miriam, die in een kloosterdorp woont waar een speciaal hondenkapelletje staat “waar mensen een kaarsje kunnen opsteken voor hun lieve huisdieren, al dan niet overleden. (Zie foto) Ik steek regelmatig een kaarsje voor Daisy aan in dit mooie kapelletje, om hoop en om rust voor haar ziel. Ik hoop als zovele Nederlanders dat ze nog gevonden wordt, ook al is het om haar gedenkwaardig te herinneren.”
En wat te denken van de foto’s van Ron en Marjan Perdijk, regelmatige bezoekers van de kudde, die Daisy missen alsof ze hun eigen hond is. De begroeting was van beide kanten altijd hartverwarmend, zoals op de foto’s te zien is.
Heel bijzonder en ook ongelooflijk ontroerend vinden we de de reactie van Jos van Belzen, die we al een tijdje geleden hebben ontvangen. Hij schrijft: “Met afschuw alle berichten over Daisy gelezen. Heel veel sterkte met dit verlies. Onlangs hebben ook wij ons maatje verloren, een Flatcoated retriever. Een groot verlies dat veel verdriet heeft gebracht. In een poging dit verdriet een plaatsje te geven heb ik een verhaal over haar geschreven en een liedje gemaakt. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dit met AI is gebeurd, omdat ondanks jarenlange muzieklessen ik dit zelf zo niet kan. Als bijlage een liedje over Daisy in de hoop dat dit iets van troost biedt.” We hebben er wat beelden van Daisy bij gezet om het geluidsbestand als filmpje te kunnen doorgeven.
Uiteraard melden we het meteen als er meer duidelijkheid is over Daisy. En in dit geval is geen nieuws slecht nieuws.
Foto’s van onze bezoekers
Henk Wolf
Heeft u een leuke foto van onve kudde of omgeving? We zouden het fijn vinden als wij en anderen er hier van kunnen meegenieten. Wilt u hem sturen naar schaapskuddeepeheerde@gmail.com? Dank u wel!
Onze kudde
Onze kudde bestaat uit zo’n 140 Veluwse Heideschapen en is een ‘gescheperde’ kudde omdat ze elke dag onder (bege)leiding van een herder en zijn honden er op uit trekt. Meestal komt de meute aan het eind van de middag weer terug bij de schaapskooi.
Onze charme
Onze in 1956 gebouwde schaapskooi ligt op het 223 hectare grote heidegebied Renderklippen, dat eigendom is van de gemeenten Epe en Heerde en is omgeven door bossen. Prettig voor vooral oudere bezoekers die met de auto komen is dat ze over een verharde weg tot pakweg 100 meter van de kooi kunnen komen.
Wij en de wolven
Sommige mensen zijn helemaal lyrisch dat hij terug is, anderen willen hem het liefst een kogel door z’n kop jagen. We hebben het natuurlijk over de wolf. En we zeggen het eerlijk: wij zijn er absoluut niet blij mee dat er wolven in ons leefgebied zwerven.
Onze sponsors
Zonder bijdragen van bedrijven, verenigingen, fondsen, andere instellingen en particulieren zijn we nergens. Gelukkig dragen velen een steentje bij aan onze exploitatie. Kijk maar eens wat een imposante lijst!
